Hoge Ginkel
Stil bos
De Hoge Ginkel is een van de stilste bossen in de provincie. In het gebied liggen enkele fraaie door sneeuwsmeltwater gevormde dalen, die voor hoogteverschillen zorgen. Op de Hoge Ginkel leven vossen, hazelwormen, zandhagedissen en vogels als de havik, bosuil en bonte vliegenvanger.
Sneeuwsmeltwaterdalen
Sinds 1975 is Utrechts Landschap eigenaar van een deel van het landgoed Hoge Ginkel bij Leersum. De sneeuwsmeltwaterdalen in het gebied zijn ontstaan in de tot nu toe laatste ijstijd, het Weichselien (80.000-10.000 jaar geleden). In deze periode was de bodem permanent bevroren. Smeltwater kon hierdoor niet de bodem indringen, waardoor op de hellingen sneeuwsmeltwaterdalen werden ingesneden. In het bos zijn de geulen te herkennen als langgerekte laagtes.
Hoge Ginkel ligt centraal op de Utrechtse Heuvelrug en is een van de stilste bossen in de provincie. Het gebied bestaat voor een groot deel uit naaldbossen, maar langzamerhand wordt het aandeel loofhout groter, zeker in de onderbegroeiing. Een bijzonderheid is de Leeuwenkuil, een oude zandafgraving. Dit zandgat is voor een deel ingeplant met loof- en naaldbomen. Het niet ingeplante deel heeft zich ontwikkeld tot een klein heideterreintje. De lanen in Hoge Ginkel hebben in het algemeen Amerikaanse eik en beuk als beplanting.
Van uil tot hazelworm
De fauna van Hoge Ginkel is divers: vossen, hazelwormen en zandhagedissen zijn vaste bewoners. In het gebied broeden ook veel vogels zoals havik, bosuil, bonte vliegenvanger, gekraagde roodstaart en diverse mezensoorten. Utrechts Landschap is bezig met het uitbreiden van Hoge Ginkel. Hiervoor worden kleine stukken grond in de omgeving aangekocht die in de toekomst bij de Hoge Ginkel gevoegd kunnen worden. Verder is het beheer van Utrechts Landschap erop gericht om het bos van de Hoge Ginkel natuurlijker te maken. Het oorspronkelijke productiebos dat bestond uit kleine percelen met daartussen veel paden zodat het hout gemakkelijk geoogst kon worden, wordt geleidelijk omgevormd. Paden verdwijnen waardoor grotere percelen ontstaan waarin dieren meer rust vinden. Bovendien mag dood hout blijven liggen of staan en wordt uiteraard geen hout meer geoogst.
