Ieder weekend fiets ik van landgoed Oostbroek naar Eyckenstein in Maartensdijk. Dit landgoed is een goede buur van het Utrechts Landschap en herbergt een aantal vooruitstrevende ondernemers, waar ik graag mijn lokale boodschappen doe. Zonder reclame te willen maken nodig ik iedereen uit de kruidentuin van Agnes, de moestuin van Luuk en de boerderij van Jacob en Linda te bezoeken. Een heerlijke onderbreking in een gehaaste samenleving.

Tijdens deze wekelijkse fietstocht word ik sinds kort overspoeld met rood-witte lintjes aan inlandse eiken. Deze lintjes waarschuwen ons tegen de eikenprocessierups, volksvijand nummer 1 lijkt het. Vrijwel iedere eik op mijn weg is getooid met zo'n plastic vod. Als boswachter weet ik dat het hier slechts goede bedoelingen betreft van degene die deze lintjes hebben aangeknoopt. Het wil zeggen: pas op, hier zitten akelige rupsen in!

Nu is het zo dat deze rupsen zich allemaal en alleen maar bevinden in eiken, het rupsje heet immers eikenprocessierups. Is het een idee om iedereen van klein tot groot uit te leggen hoe een eik er uit ziet? Dan weet je gelijk dat deze mogelijk, en momenteel bijna altijd, van deze rupsjes herbergt. Plastic lintjes kunnen dan achterwege blijven. Overigens wil ik het probleem van deze rupsjes geenszins bagatelliseren. Zelf ondervind ik sinds kort de intense jeuk van de kleine rode, op muggenbulten gelijkende, irritaties. En ook mijn ogen hebben last van de minuscuul kleine haartjes die deze 'kerkgangers' afscheiden. Gelukkig heb ik nog geen astmatische klachten van dit dierlijke fijnstof.

Ondertussen is heel Nederland vergeven van deze processierupsen en is het ondoenlijk om ze overal te bestrijden. Maar mogelijk is er verlichting op komst. Koolmezen hebben de rupshaarden ontdekt en doen zich eraan te goed. Ondertussen lijken ook kauwtjes de zetmeelbommetjes te waarderen. Natuur: vriend en vijand in één.

Om mij heen hoor ik al geluiden: 'We moeten geen eiken meer aanplanten.' Een enkele onwetende roept zelfs dat we eiken moeten gaan omzagen. Nu grijp ik in: eiken kunnen 1000 jaar worden en herbergen tot 500 verschillende organismen in zich. Zonder eik geen Gouden Eeuw, de eik was immers hofleverancier voor onze schepen. Ze zijn mooi, machtig. Ze leveren geweldig hout en nemen CO2 op. Overal in onze gemeente zijn indrukwekkende eiken die het beeld bepalen. Een wereld zonder eiken is niet mijn wereld. Eiken zijn onmisbaar, eiken zijn gaaf. Elke eik verdient een lintje!

Joris Hellevoort

Boswachter Utrechts Landschap